سبک:وای اگر هجران آید به میان یا شوم کمان یا بمیرم (حاج محمود کریمی)

عمر من امشب آید به پایان،یک سال و نیم است من سیرم از جان

با تن خسته قلب شکسته،می آیم امشب سویت حسین جان

سالار زینب

هر روزِ بعدت، آشفته احوال،بهر من ای گل گردیده یک سال

این تن خسته گشته ز هجرت،همچون پرستویی بی پر و بال

سالار زینب

باخاطراتی داغ از شراره،در بستر دارم یادواره

بایاد کوچه بایادسیلی،بایاد گوش بی گوشواره

سالار زینب

یاد آن دم که مادر زمین خورد،با چشم خود دیدم که پدر مرد

یاد آن لحظه که سوی مسجد،دشمن اورا دست بسته می برد

سالار زینب

یاد میخ داغ و تازیانه،یاد کبودیه روی شانه

یاد پهلو و دست شکسته،یاد غسل و تشییع شبانه

سالار زینب

یاد کوفه و بابای خسته،روی خونین و فرق شکسته

مجتبی و آن تشت پر از خون،یاد تابوتی در خون نشسته

سالار زینب

بعد از آن شبهای بی ستاره،راهی غربت گشتم دوباره

تا رسیدم من به غاضریه،ناگهان دل شد پر از شراره

سالار زینب

خیل صیادان از ره رسیدند،گلهای باغ زهرا را چیدند

مُردم همان دم که پیش چشمم،سر از حسین من می بریدند

سالار زینب

دیگر چه گویم از کوفه و شام،از تازیانه،سنگ،سر بام

بزم شراب و حرف کنیزی،ضربه سیلی طعنه و دشنام

سالار زینب

تا ابد خون گریم از دودیده،دیدن کجا و حرف شنیده

وای از شب که درآن خرابه،مهمان ما شد راس بریده

سالار زینب

علی در دل کعبه گهری شد؛و چه نیکو سحری شد؛ و القصه سه روزی سپری شد.خلائق همه در حال طواف است ونگاه همگان سوی شکاف است ؛وناگاه کسی گفت ببینید ؛عروس نوه عبد مناف است،ندیدید که چون شد ؟و زدیوار برون شد؟زحیرت همه را عقل جنون شد،و دیدند سوی خانه روان بود و سه روز دگر از دیده مخلوق نهان بود،زچیزی نگران بود.چرامی نکند باز دوچشم و نگه غیب نمارا؟

دل فاطمه زین غصه شکستست؛به کاشانه  نشستست،و در بر همه بستست؛که ناگاه بدو گشت اشارت،ورسید از سوی الله بشارت،که برخیز؛دگر غصه سر آمدو دعارا اثر آمدوبهر تو چه نیکو خبر آمدوصدایی ملکوتیست که از پشت در آمد،که گشایید به من باب،منم بر دلتان تاب،منم دلبر ارباب،منم صاحب مسند،منم حامد احمد،منم خواجه لولاک محمد،کنون آمده ام تا برهانم ز غم و رنج شمارا.

امینم،خدا را بخدا حبل متینم،و سر سلسله اهل یقینم، کنون آمده ام تا که نه طفل تو همه خویش ببینم،بشد فاطمه مدحوش و خود کرد فراموش ،ولی را به نبی دادو محمد بگرفت و زشعف نفس خودش را همه بگرفت در آغوش،علی چشم گشود و به لبش ذکر خدا بود ،پس از حمد و ثنای احد واحد معبود ،همی کرد نگاهی به رخ احمد محمود ،بینداخت به دل شور و نشورش،صحف خواند و زبورش،زتورات و زانجیل بخواند آیه نورش،جهان گشت همه محو تجلی ظهورش،و خواند از طرف خالق رحمان،ولی پیشتر از بعثت جانان،ز نازل نشده مصحف یزدان،ز بر آیه قرآن،که قد افلح او نیست ،مگر شیعه مارا. 

شب از نیمه گذشتست؛همه خلق جهان دیده ببستست ومکه به امید قدحی نور نشستست؛ سکوتست و سکوتست و بجز این خبری نیست ؛ ز مردم اثری نیست و در مکه کنون رهگذری نیست؛که ناگاه صدایی ز ورای عدم آمد؛صدای قدم آمد؛به سوی حرم آمد؛مگر کیست ؟که اینگونه قدمهاش متین است؛و فرش ره او بال و پر روح الامین است؛ملائک زده بر پاقدمش آب؛وافتاده به زیر قدمش صورت مهتاب؛زشوق رخ او رکن و مقام و حرم و کعبه چه بیتاب؛بسی ولوله افتاده محیط و عدم و ارض و سما را.

ببین کیست که از خلق بریدست؛کنار از همه مخلوق گزیدست؛ورنگ از رخ دلجوش پریدست؛وآرام به دیوارو بر کعبه رسیدست؛ صدایی زدل بیت خدای احد آمد؛ملائک همه والشمس بخوانید که بنت اسد آمد؛نه بنت اسد؛ام اسد آمد؛ز ره مادر مرآت خدای صمد آمد.به رخ دید گلابش؛وچنین کرد خطابش که الا حامله نور؛منم خانه حق کز قدمت بس شده مسرور؛الا حضرت نستوه؛مبادا به دلت غصه و اندوه؛بنه برسرم اکنون زشرافت سر پارا.

ولی فاطمه ازغم گله اش بود؛وقدری زدر خانه حق فاصله اش بود؛که این راه کمی دور تر از حوصله اش بود.چو این دید خداوند سوی کعبه نظر کرد؛و او را زغمش زود خبرکرد؛که ای کعبه به خودآی،ببین فاطمه دوراست زدر؛ باب دگربر رخ این مومنه بگشای.چو بشنید چنین آن حرم پاک؛بزد نعره به افلاک؛وزد بهر علی سینه خود چاک،که ارادت کند اثبات به نزد همگان شیر خدارا.

علی(ع) ظهوروتجلیّ آیت الکبری

ولیّ بی بدل جن و آدم و حورا

انیس و مونس احمد(ص) به لیله الاسری

یگانه لیلیِ مجنونِ حضرت زهرا(س)

مدام ذکر لب اهل عالم بالا

علی،علیُّ،علی،عالیُ،علی،اعلا

بگو که کیست جلوه یزدان نمای پا تاسر

وصی و نفس نبی، روح و جان پیغمبر

قسیم جنت و دوزخ به عالم محشر

ملیک روضه رضوان و ساقی کوثر

علیست صدره نشین زمین و عرش و سما

علی معلم آدم به علّمُ الاَسما

علیست باحق و حق باعلی بود الحق

که خانه زاد حقست وبود به حق ملحق

زنام عالی اعلا علی بود مشتق

علیست حقّ تمام و حقیقت مطلق

تمام خلق چو گرد وغبار و او چون نور

طواف گَرد مطاف رخش زراهی دور

هر آنکه مثل تو دارد سراغ، بسم الله

وآنکه چون تو شبش را چراغ،بسم الله

بگردد او به حجاز و عراق ،بسم الله

به سیر عرش رود با براق،بسم الله

هر آنکه غیر تو بگزید در گناه افتاد

چو کورعصا کش کوری شد و بچاه افتاد

منو گزیدن غیر از تو یار حاش الله

کنار غیر تو گیرم قرار حاش الله

نباشدم به سرای تو بار حاش الله

به دل نباشد از عشقت شرار حاش الله

منو گدائی غیر از در شما هرگز

خورم شراب جز از کوثر شما هرگز

سحر گهان که چمن بی قرار بلبل بود

مشام باد صبا پر زعطر سنبل بود

قنوت دست  نبی غرق در توسل بود

به لب شکوفه تسبیح در تغزل بود

ستاره ای بدرخشید و ماه مجلس شد

دل رمیده مارا انیس و مونس شد

زشوق دیدن او غنچه زد گریبان چاک

فتاده ولوله ای در حوالی افلاک

نهاد نور سماوات تا قدم بر خاک

نمود جلوه حدیث شریفه لولاک

خدا به خاطر خلق صدیقه اطهر

نموده خلق جهان ومحمد و حیدر

جمال دلکش رویش بود خدا منظر

زبعد آمنه بر مصطفی بود مادر

جز او کجاست کسی هم قرینه حیدر

ولی شناس و ولی یاور و ولی پرور

خدا ببین که چه منت نهاده بر سرمان

اجازه داده خطابش کنیم مادرمان

انیس و هم نفس فاتح حنین آمد

سرور قلب نبی فخر عالمین آمد

عزیز جان حسن مادر حسین آمد

دبیر مکتب و الگوی زینبین آمد

به وصف جلوه حسنش بس اینکه او حوراست

ثبوت درس جهادش قیام عاشوراست