یا هادی النقی که دوعالم فدای تو

حاتم فقیر درگه جود و عطای تو

تنها نه شیر در قفس دکه السباع

رامند کائنات همه پیش پای تو

دلها مقیم صحن و سرای مقدست

جانها نثار غربت ماتم فزای تو

ای کاش پرزنم چو کبوتر سحر گهی

تا آستان بارگه با صفای تو

ای نام تو علی وحسن هم سلاله ات

همچون حسین سامره ات کربلای تو

از آن زمان که طوف حریمت  نصیب شد

همواره پرزند دل من در هوای تو

در لیله شهادت تو یا اباالحسن

زهرا سیاهپوش بود در عزای تو

زان زهر پر شراره که معتز به تو چشاند

عالم شنید از پس آن ناله های تو

از جامعه کبیره ات این فهم کرده ام

راه نجات نیست مگر در ولای تو