پروانه رخسار تو ام حضرت ارباب

عمریست هوادار تو ام حضرت ارباب

در سینه ندارم به خدا خوف قیامت

تا سوخته در نار تو ام حضرت ارباب

هر گز نبود در دل من میل جنان تا

در سایه دیوار تو ام حضرت ارباب

با خار نشیند همه جا هر گل زیبا

ای گل بنگر خار تو ام حضرت ارباب

زان دم که شنیدم تو طبیب همه دردی

آشفته و بیمار تو ام حضرت ارباب

شاها تو به بازار غلامان گذری کن

بی دل سر بازار تو ام حضرت ارباب

گسترده ای از زلف کمندت به رهم دام

در دام گرفتار تو ام حضرت ارباب

کار من و چشم تو دگر ختم به خیر است

پیوسته سر دار تو ام حضرت ارباب

گر سر به ره تو ندهم لاف دروغ است

گویم که طرفدار تو ام حضرت ارباب

بر دار ملامت شده و مدح تو گویم

من میثم تمار تو ام حضرت ارباب