هنوز دل زغم کربلا شرر دارد

ولی فلک غم دیگر به زیر سر دارد

به خود مگو که محرم تمام شد ایدل

چه غافلی که پس از این مه صفر دارد

مجوی روز خوش از این زمانه غدار

گمان مدار که دست از سر تو بردارد

چها گذشت به زینب در این صفر که هنوز

قلم زگفتن این قصه ها حذر دارد

گشوده تر نتوان گفت راز این مقتل

امان زشام که چشمان خیره سر دارد

هزار بار قلم عزم خویش جزم نمود

فقط نوشت سه نقطه عدو نظر دارد

اگر تو راست توان شنیدن روضه

به ساجدین نظری کن که او خبر دارد

تو گوش دل بگشا و شنو زجان،زینب-

چه شکوه ها که از آن بزم تشت زر دارد

دمی که زخم لب لعل شه دهان واکرد

نمانده بود که هستی شکاف بردارد

زمان گذشت و خزان در خرابه بار انداخت

گزید دخترکی را که سر به بر دارد

گریخت آن زن غساله و به لب می گفت

دلیل چیست ؟که او اینهمه اثر دارد

خون از قلم جاری شد وبنوشت الشام

کوبیده سر بر صفحه و بنوشت الشام

او از مدینه همره این کاروان است

پای پیاده تا نگارد جور ایام

پایش ز ره پرآبله ، خونابه داراست

زان رو به رنگ خون نوشته قصه شام

می خواست وا گوید کلام شامیان را

با عالمی شرمندگی بنوشت دشنام

کنجی نشست و نقش راس روی نی زد

برصفحه خون پاشید از سنگ سر بام

تا خواست شرح کوچه و بازار گوید

خشکید جوهر در قلم چون آب در کام

دالی شبیه قامت بانو نمی یافت

آخر  بجای قد خم بگذاشت یک لام

آخر نوشت از بین تشت زر شهنشاه

باگوشه چشمش به زیتب داد پیغام

کای خواهرم خیره مشو تو بر سر من

زین پس دگر جان تو جان دختر من