کنون اجازه گرفتم به خون کشم دل را
و تا کرانه بحر جنون کشم دل را
دوباره بسته ام از غم به کوچه ها حجله
نسیم خاطره ام رفته تا لب دجله
هوای امشب من مثل لیله القدر
که روشن از رخ خورشید جبهه بدر است
همو که فاتح بدر و حنین بگزیدش
به اذن فاطمه عبدالحسین نامیدش
همو که فاتح میدان کار و زحمت بود
طلایه دار جهاد و بلند همت بود
همو که اسوه عشق و نماد پاکی بود
تمام هستی او یک لباس خاکی بود
فزون تر از همه بر فاطمه(س) ارادت داشت
همیشه در دل خود حسرت شهادت داشت
گره زکار فروبسته اش شبی وا شد
به لطف اشک سحر درد او مداوا شد
دمی که آینه از خون او مکدر گشت
نسیم صبح ظفر از دمش معطر گشت
عروج کرد و تنش در کنار دریا ماند
از آن پرستوی عاشق فقط پری جاماند
شبی که از سفر کوی یار باز آمد
چو کوه رفت و شبیه غبار باز آمد
اگر چه رجعت او عاقبت میسر گشت
ز حسن یوسف او پیرهن فقط برگشت
نوشت دست قلم بهر حسن خاتمه ام
که من شبیه برنسی گدای فاطمه ام