شب از نیمه گذشتست؛همه خلق جهان دیده ببستست ومکه به امید قدحی نور نشستست؛ سکوتست و سکوتست و بجز این خبری نیست ؛ ز مردم اثری نیست و در مکه کنون رهگذری نیست؛که ناگاه صدایی ز ورای عدم آمد؛صدای قدم آمد؛به سوی حرم آمد؛مگر کیست ؟که اینگونه قدمهاش متین است؛و فرش ره او بال و پر روح الامین است؛ملائک زده بر پاقدمش آب؛وافتاده به زیر قدمش صورت مهتاب؛زشوق رخ او رکن و مقام و حرم و کعبه چه بیتاب؛بسی ولوله افتاده محیط و عدم و ارض و سما را.

ببین کیست که از خلق بریدست؛کنار از همه مخلوق گزیدست؛ورنگ از رخ دلجوش پریدست؛وآرام به دیوارو بر کعبه رسیدست؛ صدایی زدل بیت خدای احد آمد؛ملائک همه والشمس بخوانید که بنت اسد آمد؛نه بنت اسد؛ام اسد آمد؛ز ره مادر مرآت خدای صمد آمد.به رخ دید گلابش؛وچنین کرد خطابش که الا حامله نور؛منم خانه حق کز قدمت بس شده مسرور؛الا حضرت نستوه؛مبادا به دلت غصه و اندوه؛بنه برسرم اکنون زشرافت سر پارا.

ولی فاطمه ازغم گله اش بود؛وقدری زدر خانه حق فاصله اش بود؛که این راه کمی دور تر از حوصله اش بود.چو این دید خداوند سوی کعبه نظر کرد؛و او را زغمش زود خبرکرد؛که ای کعبه به خودآی،ببین فاطمه دوراست زدر؛ باب دگربر رخ این مومنه بگشای.چو بشنید چنین آن حرم پاک؛بزد نعره به افلاک؛وزد بهر علی سینه خود چاک،که ارادت کند اثبات به نزد همگان شیر خدارا.