نام تو ورد زبانهاست اباعبدالله

سند بندگی ماست اباعبدالله

بی جهت نیست که اینقدر کرامت داری

مادرت حضرت زهراست اباعبدالله

چون عیان است چه حاجت به بیان،نام شما

سّر آرامش جانهاست اباعبدالله

بارها گفته ام و بار دگر می گویم

حرمت قبله دلهاست اباعبدالله

کربلا گفتم و افتاد هوایش به سرم

دیدنش آرزوی ماست اباعبدالله

حرفی از روضه رضوان نزنم اینجا چون

کربلا جنت اعلاست اباعبدالله

جای شک نیست که دردانه الله تو ای

از عنایات تو پیداست اباعبدالله

بوی سیب حرمت مستی دیگر دارد

چه شرابی ست که اینجاست اباعبدالله

شب جمعه حرمت سینه زنی می چسبد

شور با نام تو غوغاست اباعبدالله

این حسین کیست که عالم همه دیوانه اوست

سّری از عالم بالاست اباعبدالله

راه بندان ورودی حرم می گوید

زائری غرق تماشاست اباعبدالله

به زمین خورده ای اما بخدا تا به ابد

علم توست که بر پاست اباعبدالله

هرکسی می شنود در دل خود می گوید

چقدر نام تو زیباست اباعبدالله

مانند عشقی که به فرزندش، پدر  دارد

آقا زحال و روز عبد خود خبر دارد

آنگونه که من می شناسم صاحب خود را

حاشا دمی چشم از غلام خویش بردارد

پر می شود از یوسف مصری مسیری که

یک روز از آن یار ما قصدگذر دارد

هر چه جمال و دلبری دارند مه رویان

ارباب ما حسن و ملاحت بیشتر دارد

هم صحبت خورشید باید زود برخیزد

با یار هرکه صحبتی دارد سحر دارد

پیمودن راه سعادت سخت ودشوار است

این راه عشقست و هزاران درد سر دارد

اما به حکم با (کریمان کارآسان است)

بگذشتن ازاین جاده راهی ساده تر دارد

خواهی اگر یابی سعادت کربلایی شو

آنجا که یک خورشید و یک قرص قمر دارد

کرببلا یعنی اسیری،عشق،جانبازی

مَحرم شد آنکو کام خشک و چشم تردارد

دنبال مال و مکنت دنیا نمی گردد

هرکس زاشک روضه در دیده گهر دارد

در انتهای این غزل مرثیه می خوانم

از پیکری که نهصد و پنجاه اثر دارد

اصلا نیازی نیست روضه بازتر باشد

یاران حسین فاطمه عزم سفر دارد

هرکس که بنشیند به زیر سایه لطفش

ای منتظر از آتش دوزخ سپر دارد